Blog Patrick Laureij voor Rotterdam Festivals

Patrick Laureij schreef een blog voor Rotterdam Festivals

Ter voorbereiding voor Cameretten ben ik een paar keer teruggegaan naar Rotterdam. Terug naar de bron van mijn inspiratie. “Terug” omdat ik sinds 2009 in Amsterdam woon.

Verhuizen naar Amsterdam
Mijn besluit om naar Amsterdam te verhuizen was in het begin puur op intuïtie, het moest gewoon gebeuren. Studie ging niet goed en mijn comedycarrière was ook uitzichtloos. Daar bovenop kwam ook nog eens dat ik toen nog bij mijn ouders thuis woonde. Ik mag ze graag maar ik was 27, snap je? Ik denk wel dat je het snapt. Na zoveel jaren elke ochtend wakker worden gemaakt door Oedipus en zijn complex verhaal, was het hoogste tijd voor vernieuwing.
Over hoe het zou zijn als een “Rotterdammer” in “Amsterdam”, had ik niet eens over nagedacht, ik wilde gewoon beter in het vak worden waar ik van hou: Stand-Up Comedy. In Amsterdam bevinden zich namelijk de comedyclubs. In Rotterdam werd er af en toe wel iets georganiseerd, maar er was geen vaste plek waar ik kon schaven aan materiaal. Iets wat funest is om je te ontwikkelen als comedian.
Toomler werd mijn thuishaven, de comedyclub van Comedytrain. Ik deed auditie en mocht de proefperiode in. Voordat ik officieel werd aangenomen besloot ik te stoppen met mijn opleiding (7 jaar hbo was wel voldoende) en alvast daarheen te verkassen. Ik moest ervoor gaan.

Lastige start
Het was een zware tijd in het begin. Twee jaar lang deelde ik een huis met vijf andere die ik niet kende, waarvan o.a. een fanatieke Ajax supporter en had een kamer van 6m2. Ik weet niet of je verstand hebt van vierkante meters maar 6 daarvan is niet zo veel. Er kwam ook nog eens bij dat het krioelde van de muizen. Af en toe kwam er ook een chillen in mijn kamer en zoals ik al zei ik had een heel kleine kamer, dus ongeacht waar de muis was, deze was altijd dicht bij mij. Ik voelde me vaak eenzaam en miste “thuis”.
“Thuis” met aanhalingstekens want het besef wat dat precies voor mij betekende, begon ik langzaam en voorzichtig steeds meer te realiseren.

Redding: Comedy!
Mijn redding was de reden waarom ik was verhuisd: Comedy.
Al mijn angsten, gevoelens, ongenoegen en wensen besloot ik te uiten op het podium van Toomler. De onkunde om “normaal” te functioneren en mijn angsten dat ik niet voldoe aan wat voor mij voelde als hoe ik mij zou moeten gedragen, werd de basis van mijn materiaal. Niet over de maatschappij, maar over mezelf en wat het met mij doet. Dit was een nieuw proces en voelde goed, nu ik er over nadenk krijg ik nog steeds een beetje kippenvel op me balhaartjes.
Door te blijven proberen, vallen en opstaan kwam ik steeds dichterbij wat ik echt wilde zeggen. Op momenten ook heel zwaar maar wanneer het lukte, gaf dat een bevredigend gevoel. De beloning: Een mooie lach en af en toe een meissie die mij graag op haar manier wilde bedanken. Wat natuurlijk zeer te waarderen valt, maar de kwaliteit van mijn optreden zou de waarde van mijn werk moeten bepalen, niet wanneer een meid mij **** met haar **** om vervolgens **** en ik dan pitten. Want ten eerste is dat zonde van het zaad en ten tweede hoe vaak is dat nou leuk? Tot nu zo rond de 230 keer. Hoe dan ook terug naar waar we het over hadden viespeuk.
Het resultaat bevestigde namelijk voor mij twee dingen: Dat er naar mij werd geluisterd en het besef dat als je de “grap” weglaat er een mooi verhaal kan blijven staan. Dat allemaal begon mij te ontroeren. Niet dat ik moest ik lopen janken, ik ben geen homoseksueel zoals Richard Groenendijk. Grapje. Tenminste het klopt wel dat ik hem niet ben, ik ben natuurlijk Patrick Laureij!

In de ontroering zaten uiteindelijk diepere lagen. Het enige wat je eigenlijk wilt wanneer je een verhaal verteld, is dat er naar je geluisterd wordt. Althans ik denk dat dat het enige is wat je hoort te willen en dan de rest moet los laten.
Door het besef dat er naar mij werd geluisterd op het podium, begon ik te realiseren dat dit eigenlijk altijd al zo is geweest, maar ik dit niet inzag omdat ik niet voldoende in mezelf geloofde en “de lach” als voornaamste bevestiging zag van mijn “act”. Ik dacht, pas als ik ze laat lachen ben ik OK. Inmiddels is dit veranderd en besef ik dat mijn persoon de reden is dat ik er mag staan en de lach de reden is dat ik mag blijven.

Thuis
Volgens de oude comedian Groucho Marx is humor: Tragedie + Tijd. En ik vind dat dit dan weer afspeelt in de Ruimte van het besef van de positie van de persoon ten opzichte van zijn omgeving, in feite een geheel maar er is afstand nodig om dit tot zijn recht te laten komen en er iets van te creëren. Afstand tussen wat “thuis” is en wat niet. Sorry dat het nu ineens zo arty farty is geworden, maar denk aan het geluid van een farty (haha, lach toch!) en je hebt me alweer vergeven.
Ik dacht altijd dat mijn ouderlijk huis, Rotterdam en Toomler mijn “thuis” waren. Het hele creatieve proces van “iets” vanuit “iets” maken heeft me leren beseffen dat ook de plekken zoals Amsterdam, exact dezelfde elementen bevat om mij “thuis” te laten voelen.
Inmiddels heb ik een eenkamer huisje in Amsterdam voor mezelf, geen last meer van muizen en een vrolijke Turkse groenteboer onder me. Ik bedoel een verdieping onder mij he, niet dat ik nu bovenop een oude Turkse man lig.
De angsten zullen denk ik altijd blijven, maar ik weet nu wat het is en wat het niet is.

Een van de laatste keren dat ik naar Rotterdam was gegaan voor inspiratie, ben ik naar de museum Tent op de Witte de Wit geweest. Wat je moet weten is dat ik pas sinds 2 jaar opensta voor een museum bezoekje. Ik vond het altijd te intimiderend.
Ik maakte een praatje met de man achter de balie en vroeg hem hoe lang het museum er al was, want ik had er nog nooit van gehoord. “Niet zo lang toch?” voegde ik toe. “Nou, al 6 jaar inmiddels” zei hij. Ik stond ervan versteld, het was mij nooit opgevallen.
Ik vertelde hem dat ik in Rotterdam-Zuid ben opgegroeid en voorheen nooit naar museums ging. “Oh ok” zei hij, “Veel kunst ook hoor,in Zuid”.
Ook dit was mij nog nooit opgevallen.
 

In een uitverkocht nieuwe Luxor Theater is zaterdagavond zowel de Juryprijs als de Factua Publieksprijs toegekend aan Patrick Laureij. Patrick mag zich de grote winnaar noemen van de 48e editie van cabaretfestival Cameretten.